czwartek, 12 maja 2011

Poetka minionego stulecia

Poetka minionego stulecia

Agnieszka Osiecka to znana poetka, prozaiczka, autorka spektakli
teatralnych i telewizyjnych, reżyserka filmowa, dziennikarka, przede wszystkim
jednak autorka ponad dwóch tysięcy tekstów piosenek. Urodziła się 9.10.1936 w Warszawie. Jest córką pianisty i kompozytora Wiktora Osieckiego oraz polonistki Marii Osieckiej z domu
Sztechman. Po wojnie rodzina Osieckich zamieszkała na
Saskiej Kępie w prawobrzeżnej dzielnicy Warszawy. To niewielkie mieszkanie
stało się dla Poetki ulubionym miejscem pracy przez całe życie. Tam powstawały najważniejsze utwory. Była on niezwykle uzdolniona, zaliczając program dwóch lat w jeden rok, ukończyła Liceum Ogólnokształcące im. Marii Curie-Skłodowskiej w 1952 roku.
Studia wyższe odbyła na Uniwersytecie Warszawskim na Wydziale Dziennikarskim
w latach 1952-1956 oraz w Wyższej Szkole Teatralnej i Filmowej w Łodzi w latach1957-1961, uzyskując dyplom reżysera etiudą filmową Słoń. Szybko spostrzegła,
że posiada zdolności organizacyjne i umiejętności kierowania dużymi grupami ludzi nie są
jej najsilniejszą stroną. Jednak pragnęła, aby efekt jej twórczości był zależny przede
wszystkim od niej samej. Dlatego tez porzuciła reżyserię i zajęła się pisaniem.

Otrzymała propozycję prowadzenia w Polskim Radiu zespołu pod nazwą Radiowe Studio
Piosenki. Tu poznała wielu muzyków i kompozytorów. W ciągu 7 lat działalności
zespół nagrał i przedstawił w programach Polskiego Radia ponad 500 piosenek,
wprowadzając na profesjonalne estrady późniejsze gwiazdy jak : Ewę Demarczyk, Marylę
Rodowicz, Łucję Prus, Wojciecha Młynarskiego, zespoły Skaldowie i Alibabki,
Marka Grechutę i wiele innych znanych postaci estrady i sceny.
Związki ze Studenckim Teatrem Satyryków na zawsze zaszczepiły w Agnieszce
Osieckiej miłość do sceny. Równolegle do współpracy z Polskim Radiem
autorka tworzyła sztuki i spektakle z piosenkami dla teatrów i telewizji. W
grudniu 1963 roku razem z kompozytorem Adamem Sławińskim zaczęła pisać dla
Teatru Telewizji cykl programów zatytułowany: "Listy śpiewające". Pierwszy
Program to "Byle nie o miłości". Pragnęli oni w Listach opowiedzieć w sposób smutny i śmieszny o trudnościach, z jakimi stykają się ludzie przy próbach osiągnięcia
głębszego porozumienia. Chcieli oni też słowem i muzyką opisać pejzaż
naszej ojczyzny bławatno zielonej. "Listy śpiewające" zostały wyróżnione nagrodą prezesa RTV w 1967 roku.

Jej pierwszy zbiór piosenek "Kolory" został wydany w 1962 roku przez Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza.
Była ona ciekawa życia. Nieustannie poszukiwała inspiracji twórczej, a także dużo podróżowała i prowadziła bogatą korespondencję. Lubiła fotografować. Bała się małej stabilizacji i zapewne, dlatego nigdy jej nie osiągnęła. W 1973 roku ze związku z dziennikarzem Danielem Passentem urodziła jedyną córkę Agatę.

Krajobrazy mazurskie pojawiające się w jej twórczości wiążą się ze szczególną
fascynacją Krainą Wielkich Jezior. W młodzieńczym okresie współpracy z STS-em (Studenckim Teatrem Satyryków) przyjeżdżała wraz z kolegami w rejony odkryte przez K.I. Gałczyńskiego.
Leśniczówka w Praniu i mała wieś Krzyże nad Jeziorem Nidzkim były miejscami,
gdzie wypoczywali i toczyli literackie dyskusje młodzi intelektualiści i aktorzy
spod znaku studenckiej awangardy.

Pod koniec życia znalazła coś, co te czasy zdawało się przywołać ponownie a był to
maleńki teatrzyk Atelier na plaży w Sopocie. Spędzała tam wiele czasu. Pisała
dla niego sztuki i piosenki. Kiedy odeszła, teatrzyk ten przybrał Jej imię.
Pierwszą autorską płytę - "Piosenki Agnieszki Osieckiej" wydały Polskie Nagrania
w 1967 roku. Znalazły się na niej utwory głównie rodem z STS-u. Ostatni,
pięciopłytowy album "Pięć oceanów" wydany przez Polskie Radio przygotowywała,
wybierając starannie najważniejsze dla siebie piosenki. Nie doczekała jego
premiery, ponieważ miale chorobą nowotworową i zmarła 7 marca 1997 roku.

A oto parę nagród i odznaczeń, które dostała Agnieszka Osiecka:

Nagroda Literacka ZAiKS-u , 1963
Nagroda Komitetu ds. RTV za cykl "Listy śpiewające", 1963
Wieniec Laurowy - główna nagroda na Festiwalu Teatrów Małych Form w Sarajewie,
1964 Złota Odznaka ZSP, 1965
Kilkanaście nagród i wyróżnień za piosenki na festiwalach w Opolu
Prometeusz - Nagroda Polskiej Estrady, 1994 Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, 1997, pośmiertnie.



A oto niektóre słynne piosenki Agnieszki Osieckiej:
A ja wolę moją mamę (muz. Maria Jeżowska, wyk. Maria Jeżowska)
Dziś prawdziwych Cyganów już nie ma (muz. Andrzej Zieliński, wyk. Maryla
Rodowicz, Edyta Górniak)
Jak pięknie jest umierać między gołębiami (muz. Andrzej Zieliński, wyk. Grażyna
Łobaszewska)
Kiedy mi przyjdzie zasnąć na dłużej (muz. Violetta Villas, wyk. Violetta Villas)
Małgośka (muz. Katarzyna Gaertner, wyk. Maryla Rodowicz)
Mój pierwszy bal (muz. Franciszka Leszczyńska, wyk. Kalina Jędrusik)
Jędrusik, Hanna Banaszak, Katarzyna Nosowska)
Na zakręcie (muz. Przemysław Gintrowski, wyk. Krystyna Janda)
Nie ma jak pompa (muz. Jacek Mikuła, wyk. Maryla Rodowicz)
Niech żyje bal (muz. Seweryn Krajewski, wyk. Maryla Rodowicz)
Nim wstanie dzień (muz. Krzysztof Komeda, wyk. Edmund Fetting; do filmu Prawo i
pięść)
Od nocy do nocy (muz. Waldemar Kazanecki, wyk. Halina Kunicka, Edyta Górniak; do
filmu Noce i dnie)
Okularnicy (muz. Jarosław Abramow, wyk. Kazimiera Utrata, Zofia Kucówna, Sława
Przybylska i Tadeusz Łomnicki)
Sing sing (muz. Jacek Mikuła, wyk. Maryla Rodowicz)
Szaloną być (muz. Violetta Villas, wyk. Violetta Villas)
Sztuczny miód (muz. Krzysztof Paszek, wyk. Barbara Krafftówna, Katarzyna
Groniec)
Uciekaj moje serce (muz. i wyk. Seweryn Krajewski – do serialu Jan Serce,
Stanisław Sojka)
Zielono mi (muz. Jan Ptaszyn Wróblewski, wyk. Andrzej Dąbrowski, Katarzyna
Nosowska, Ania Dąbrowska)

Centralna Biblioteka Wojskowa

Centralna Biblioteka Wojskowa im. Marszałka Józefa Piłsudskiego znajduje się w Warszawie przy ulicy Ostrobramskiej 109.Funkcjonuje od 1919 roku.
W jej zbiorach znajduje się około 600 tysięcy jednostek bibliotecznych.
W ich skład wchodzi:
- 276 000 druków zwartych;
- 143 000 czasopism polskich i zagranicznych;
- 154 000 zbiorów specjalnych ( starodruków, rękopisów, fotografii, druków ulotnych, map, dokumentów życia wojskowego ).
Dyrektorem CBW jest dr hab. Aleksandra Skrabacz.

Wypożyczanie materiałów jest szybkie i wygodne, ponieważ istnieje możliwość sprawdzenia zasobów bibliotecznych online ( większość z nich można wypożyczać do domu ). Dużym plusem jest również sympatyczna i kompetentna obsługa. Dzięki temu wypożyczanie nie sprawia trudności.
Polecam korzystanie z tej biblioteki. L.J.

O historii szkoły.

O historii szkoły.

Nasza szkoła mieści się przy ulicy Abrahama 10. Została otwarta 1 września 1999 roku w budynku byłej Szkoły Posatawowej nr 329. O początku jej istnienia o 2006 roku dyrektorem był pan Apoloniusz Stawicki. Obecnie dyrektorem szkoły jest pani mgr Halina Ostrowska, a wicedyrektorem pani mgr Jolanta Kępka.
Szkoła składa się z pięciu segmentów o łącznej powierzchni użytkowej 7783 m2. 21 czerwca 2002r. mury szkoły opuściło 256 absolwentów, 2003 roku 254, 2004r. - 273, 2005r. - 213.
Obok szkoły znajduje się basen „Wodnik” oraz Klub Kultury Gocław (powstał w 2006 roku).

Roman Józef Abraham urodził się 28 lutego 1891 roku we Lwowie, a zmarł 26 sierpnia 1976 w Warszawie. Był synem profesora prawa Władysława Abrahama i Stanisławy z Resissów. W 1910 roku ukończył gimnazjum OO. Jezuitów w Bąkowicach, a później studiował na Wydziałach Filozofii i Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Ukończył również Oficerską Szkołę Kawalerii la jednorocznych ochotników. Podczas I wojny światowej służył w armii austro-węgierskiej w 1 Pułku Ułanów Obrony Krajowej, walcząc na froncie francuskim, rosyjskim, rumuńskim, serbskim i włoskim.
Główne bitwy i wojny w których brał udział:
I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kompania wrześniowa
obrona Warszawy
bitwa nad Bzurą.
Wstąpił we Lwowie do organizacji Polskie Kadry Wojskowe. Od 1918 roku miał stopień porucznika. Stworzył własny oddział zwany Straceńcami. Straceńcy walczyli z powodzeniem na różnych odcinkach obrony Lwowa: w zdobywaniu dworca, w obronie Persenkówki, w Śródmieściu.

Orlęta Lwowskie to określenie młodych obrońców Lwowa w latach 1918-1920 ( wojna polsko-ukraińska) i 1918-1919 (polsko-bolszewicka). Ponieważ we Lwowie nie było oddziałów wojskowych, to młodzi ludzie musieli walczyć. W skład ochotniczych wojsk polskich wchodzili uczniowie, studenci, robotnicy, urzędnicy, chłopcy i dziewczęta. Walczono najpierw praktycznie gołymi rękami, później - już ze zdobytą bronią. Najmłodsza osoba miała zaledwie 18 lat, a 13-letni Antoni Petrykiewicz został najmłodszym kawalerem Orderu Virtuti Militari.

Dworek grochowski

Dworek grochowski

Dworek, o którym zamierzam napisać, mieści się w dzielnicy Praga Południe, na Grochowie, przy ulicy Grochowskiej 64. Otacza go, przepiękny park im. 13 Września.
Na początku istnienia, dworku, czyli w latach siedemdziesiątych XVIII wieku, była to rezydencja prymasa Polski Michała Poniatowskiego. Na początku budynek był parterowy, ale w późniejszych latach dobudowano jeszcze dwa piętra, przez kolejnego właściciela.
Dworek ten, według legendy, był podczas bitwy grochowskiej, kwatera gen. J. Chłopickiego. W roku 1915, w dworku tym działała polska szkoła, w której Pola Gojawiczynska, uczyła pisać wiersze. 3 lata później znajdował się tam sierociniec. W 1924 obiekt ten wykupił Andrzej Wierzbicki, który to miejsce potem wyremontował. Podczas II wojny światowej, nie został strasznie uszkodzony, jednak został jeszcze raz wyremontowany, ale do chwili obecnej nie przechodził później żadnych restauracji.
Jak już wspomniałam ten obiekt jest w centrum parku, jednak na terenie samego dworku, także jest pełno zieleni. Jest, wiec mnóstwo miejsca do biegania. Korzystają z tego miejsca dzieci, uczęszczające do szkoły muzycznej im. Juliusza Zarębskiego, gdyż właśnie taka szkoła znajduję się w tej chwili na tym terenie. Przechodni, przechodzący przez Kwatery Głównej, mogą dosłyszeć piękne dźwięki wydobywające się z różnych instrumentów.